Kutwijf.

Dood, het ligt steeds dichter bij mijn leven. Nog 1 stap. Ik kan het, dat weet ik. Maar wil ik het? Is het het waard?

Niemand hier is te vertrouwen.

Net (een kwartier geleden) kietelde ik mn broertje, toen hij het niet meer leuk vond en stop zei kwam mn moeder direct aanrennen met een slipper. Een slipper doet best wel pijn, vooral als hij aan je moeders hand zit. Niet alleen van buiten. De klap dringt door, tot diep in je hart. Je moeder, degene waar je vroeger altijd tegenop keek, is een monster geworden. Een monster, met als doel jouw leven te verneuken, je kleiner en kleiner te maken tot je niks meer bent.

In de natuur is het logisch dat als iemand je aanvalt, je iets terug doet. Ik heb dat nooit gekund, ik was te zwak, te onzeker. Te vrolijk. Dat geldt nu niet meer. Een straaltje water, één klein straaltje. Kan zoveel betekenen. Zoveel, dat nu de deur kapot is. Kapot, niet expres, maar uit angst. Als een leeuw op een vlakte, die maar 1 kant op kan, omdat er een kudde olifanten aan komt stormen. Klaar om je uit de weg te ruimen. Je verscheuren, met je gooien, alsof je een stuk vlees bent en zij een oermens.

Mijn moeder, nee, mijn ex-moeder. Een monster is het nu. Een wezen, met de hersens van een vleesetende plant. Zo gauw je er een vlieg in stopt klapt hij dicht, maar staat hij te lang open, dan word jij de vlieg.

Weg hier, ik wil weg. Maar waarheen. Er zijn genoeg plekken om heen te gaan, maar ik moet altijd terug. Mensen zien me niet als wat ik ben. Mensen zien me als het kleine blije jongetje van vroeger. Het jongetje dat niks kwaad deed. Zelfs niet wanneer hem iets werd gedaan. Zo ben ik niet meer.

Niemand is te vertrouwen, niemand behalve die paar mensen. Zou je denken. Tot ook zij zich tegen je keren. Tot ook zij je vijand worden, en je leven verwoesten. Van binnenuit, van het diepste puntje van je hart. Tot je uiteindelijk uiteen valt. Tot je de laatste stap neemt..

(niet voor iedereen bestemd)

Dood

Dood, wat een woord. Ik vind het klinken als een snoepje, een geweldig lekker snoepje, een snoepje waar je eeuwig van kunt genieten. Maar je moet veel doen om erbij te komen, of juist weinig. Maar er zitten risico's aan het snoepje. Als je niet wacht tot je het snoepje vanzelf krijgt, kan het fout gaan. Je verslikt je, en dat is niet fijn. Of je laat het snoepje vallen, en dan moet je nog langer zonder snoepje, maar heb je wel verdriet van je poging om het snoepje te eten.
Toch is het soms wel de beste optie, het snoepje gewoon pakken, wat de risico's ook zijn.
Dat is waar ik de laatste tijd veel over heb nagedacht.
Ik twijfel, zal ik de laatste stap nemen, of toch niet. Aan de ene kant kan ik het veel mensen niet aandoen, maar aan de andere kant.. Wat ligt er achter de grens tussen leven en dood? Vrijheid, vrede, slapen, eeuwig rondzwerven? Niemand kan het weten, of in ieder geval niemand die leeft.
Het lijkt de laatste tijd een hype om dood te gaan, op watvoor manier dan ook. Het afgelopen halfjaar zijn er al minstens 4 mensen die ik ken gestorven. Best veel.
Maargoed, ik kan er niet veel om geven. Die mensen zijn waarschijnlijk beter af zonder te leven. Ik waarschijnlijk ook wel, denk ik. Maarja, dat kom ik pas te weten wanneer het zo ver is, en dan heb ik er niks meer aan.

Vanalles

Hmm, 't is nu 2:37 op m'n laptop. Ik verveel me, en ik dacht, laat ik weer eens een poging doen tot bloggen.

Laatste tijd gaat 't niet echt geweldig. Vaak depressief, te veel denken, te weinig te doen.
Veel nadenken over het leven, school, vrienden, puberzooi etc..
School heeft voor mij op dit moment meer nadeel dan voordeel. Ik weet bijna zeker dat ik dit jaar over zal moeten doen. Ik loop nu volgens mij anderhalf jaar achter. En dat moedigt me zeer aan om gezellig naar school te gaan.. Niet dus. Ik haat deze kutschool. Ik haat (een groot deel van) de mensen die er zitten, er werken, er zijn. Ik haat het om met 'n taxi naar school te moeten gaan. Oké, het is warmer in een taxi dan op de fiets. Maar je zit er ook in je eentje, of met z'n tweeën.
Liever met de fiets, met vrienden (die ik door deze school amper meer heb). Gezellig in de kou, regen, sneeuw fietsen met een tas op je rug. Geweldig gevoel, voelt 'n stuk vrijer. En dan op school aankomen, naar je kluisje gaan, boeken pakken/wegleggen, en naar je klas. Niet zoals nu:
Om 8 over 8 staat de taxi hiervoor, waar ik officieel binnen 5 minuten in moet zitten. Dan rijden we verder, halen we nog iemand op, en gaan we naar school. Op school gaan we meestal direct naar de klas, aangezien we bijna altijd iets te laat zijn. In de klas pleur ik m'n tas achter m'n stoel, zet m'n mobiel uit en ga zitten. Dan zit ik daar 2 lesuur, in m'n eentje te werken, omdat ik niet met de klas mee kan doen omdat ik te ver achterlig. Dan pauze, meestal ook geen flikker aan, en nogsteeds veel te kort. Maargoed, beter dan in de klas zitten.
Na de pauze weer terug de klas in, 2 lesuur lang. Dan op woensdag vrij, en andere dagen aan de groepstafel (ik haat dat woord) eten met z'n allen. Meestal nutteloze discussies, leraren die je belachelijk maken omdat je moeder 'n geschilde mandarijn in je broodtrommel heeft gedaan. Dan naar buiten, wat dan weer veel te lang duurt, en waar geen flikker aan is. Wij zijn als enige klas buiten (althans, de laatste paar keer), omdat alle klassen binnen mogen blijven, behalve de onze.
Dan nog 2 lesuur en dan spullen pakken en naar de taxiplaats. Taxi in, en dan weer 'n half uur tot 3 kwartier op weg naar huis. En dan thuis computer aan en terug tot leven komen.
Geweldig, zo'n school. Echt een aanrader..
Verder zitten op school te veel kutmongooltjes, die het grappig vinden je te trappen om niks, of je helemaal de grond in (proberen) te stampen met kutopmerkingen die nergens op slaan.
1 iemand (veel weten wie ik bedoel) vindt het schijnbaar leuk om iedere keer dat ik langs hem loop (wat niet gauw is, want ik ontloop 'm zoveel mogelijk) me gewoon volop te slaan, of met een klapper tegen m'n hoofd te zwaaien. Nou, erg leuk ja, iedere dag dat je naar school gaat, je leven moeten vrezen omdat een of andere gestoorde mongool het leuk vindt je te pesten.
En dan vinden ze het raar dat ik onzeker ben. Die kutschool heeft heel m'n leven verneukt. Had ik maar het recht om twee mensen te vermoorden, en een wapen om het mee te doen. Dan was m'n keuze snel gemaakt.
Maargoed, de dagen dat ik naar school ga, gedraag ik me op school gewoon, behalve soms, als ik het echt zat ben. Maar dan nog ben ik al twee jaar niet geflipt. Maarja, ik kan niet anders, anders flippen die andere mongooltjes ook en dat doet pijn. Maargoed, ik moet me toch wat minder gaan gedragen op school, anders lijdt thuis eronder.
Ik heb toch m'n dagelijkse energie die eruit moet. Kon ik die slechte energie maar omzetten in goede energie. Daar heb ik juist te weinig van. Dan hoefde ik thuis geen kutautist te zijn, en kon ik me op school concentreren.
Maarja, dat is onmogelijk.
En dan zeggen ze op school dat ik 'n MP3 speler mee moet nemen, zodat ik minder afgeleid raak, terwijl m'n moeder niet wil zorgen dat m'n zus de hare, die ze me al vaker heeft beloofd te geven, eindelijk eens gaat zoeken. Ik ga echt niet met zo'n goedkoop ding waar alleen muziek en slechte kwaliteit plaatjes op kunnen, die maar 1 GB heeft naar school. Dan sta ik vet voor schut.
Hmm, m'n leven suckt. Misschien is dat de rede dat ik er geen zin meer in heb. Misschien toch de laatste stap nemen..

Opschonen & Comeback

Oké, ik ga nu even wat berichtjes deleten die ik niet aardig vind enzo. En dan ga ik weer bloggen.
Ik ga denk ik ook tags (labels) gebruiken, zodat alles wat makkelijker terug te vinden is.
Naja, ik zie wel.

Carnaval

Carnaval, dronken mensen, optocht, verkleden. Saai! Ik vind d'r echt geen flikker aan. Beetje de hele dag wat rond liggen kloten, door de Madeira (feestzaal waar ik altijd heenga) rennen, zonder vrienden, zonder familie, iedereen is ergens anders dan ik. Ik wil gewoon met z'n allen naar 1 plek, 'n groot veld ofzo, waar wat fatsoenlijks te doen is. Maarja, van m'n ouders moet ik met hun mee :|
Eerst was carnaval geweldig, samen met m'n neef, en -m'n- z'n vrienden wat kloten, beetje rondrennen, gewoon plezier maken. Ookal viel ik altijd buiten de groep, omdat ik nooit fatsoenlijke carnavalskleren heb gehad, het was toch leuk.
Dit jaar zal het allemaal anders zijn. 'Gezellig' naar de optocht kijken. Dan 'gezellig' naar binnen. Dan 'gezellig' de hele dag in zo'n naar bier stinkende 'feest'zaal staan. Waar ik waarschijnlijk toch vriendloos sta te zijn en wat bij m'n ouders sta te kijken terwijl een of andere gek terwijl hij zich verstaanbaar probeert te maken een dikke walm bierlucht in m'n gezicht ademt.
Nou, is dat het echte carnavalsgevoel? Volgens mij is carnaval gevoelloos, want al die dronken mensen kun je doodslaan terwijl ze er niks van voelen.
Nee, ik denk dat ik lekker thuis op de bank ga zitten met m'n (vaders) laptop, en aan m'n site ga werken, die ook wel 's af mag. Heb ik tenminste iets te doen.
Als ik nu gewoon vrienden had die in dezelfde straat woonden ofzo, konden we met z'n allen gaan 'feesten'. Maarja, ik vind er sowieso toch geen bal aan. Veel te druk, veel te warm. En daar kan ik echt niet tegen. Ik zit liever in 'n kleine donkere koude ruimte met 'n deken om me heen, dan in zo'n grote hete zaal met allemaal van die kutlichten. En dan nog al die kutliedjes. Waar slaan ze op? What the hell heeft carnaval met de pizzahut en kentucky fried chicken te maken? Dan heb ik zelfs nog liever jumpstyle, wat ook nergens op slaat. Nee hoor, ik ga gewoon gezellig thuiszitten. Ookal is daar ook geen reet te doen, doe mij maar 'n bak chips en wat drinken.
Ik zou wel willen dat ik gewoon samen met vrienden echt op stap kon gaan, naja, gewoon alles doen wat 'n normaal iemand doet op mijn leeftijd. Waarom moet God net mij uitkiezen en zorgen dat ik niet tegen drukte kan? Ik word gvd al gek als ik mee moet naar de stad op zaterdag :S
Maarja, er zit niks anders op dan ermee leven, of doodgaan. Het liefst kies ik voor die 2e, maar dat kan ik Amber en Aylin niet aandoen. Door hun heb ik het idee dat het nog nut heeft om te leven. Dus ik kan ze niet nu ineens verlaten. Zoiets doe je gewoon niet, zelfs ik kan dat niet.
Maar iemand op msn zit te zeiken dat ik 'm iets moet laten zien, wil je op 'm schelden, stuur mij 'n mailtje met wat je tegen 'm wil zeggen, ik geef 't door ;)
Doei iedereen.

Uiterlijk

Uiterlijk, iets waar bijna iedereen wel iets om geeft. Het is op zich totaal niet belangrijk hoe je eruit ziet. Mensen hebben het zo gemaakt. Wat boeit het nou of iemand lelijk of knap is? De wereld zou veel beter zijn als we er allemaal hetzelfde uitzagen. Dan zou iedereen naar het innerlijk kijken.
Ikzelf kijk vooral naar innerlijk. Iemand die er echt totaal niet uitziet, doe ik wel gewoon aardig tegen enzo, maar zou ik niet in geïnterresseerd zijn. Ik zie er zelf ook niet uit, dat is ook een van de redenen waarom ik niet veel om uiterlijk geef. Ik heb ook zoiets van "Als ze mij niet waarderen, zijn ze me niet waard.".
Ik heb bijna geen inspiratie, dus zal een kort bericht worden.
Op school worden lelijke kinderen ook vaak gepest. Maar het vage is, dat meestal die pesters, zelf ook spuuglelijk zijn. Zoals bij ons op school. Ze geven echt totaal niks om hun uiterlijk, dragen een broek waar ze de 1e draagdag 'n gat in hebben gevallen, nog gewoon 3 weken door. Hun haar zit voor geen meter. Échte nerdjes als je het mij vraagt.
Vorig jaar zat ik nog op de Philips van Horne, een reguliere school. Daar ging alles veel beter. Ik had wel veel ruzie, maar ik voelde me goed. Dit jaar begon mijn leven steeds slechter te gaan. Ik kom nu moe, gestresst en opgefokt van school af, en moet m'n energie kwijt. Ruzie is de enige oplossing voor mij om die energie kwijt te kunnen. Echt vaag, rennen enzo helpt niet, maar vechten wel. Ik zou niet weten waarom. Ik sla ook makkelijker als ik hyper ben, dan als ik gewoon rustig ben. Als ik moe ben moet je me niet kloten, dan heb je al gauw 'n bloedneus. En dan ben je weer lelijk :D
Mja, inspiratieloosheid, vervelend zeg. Ik weet echt niks om over te schrijven. Behalve 1 ding, wat op zich kei goed is: Het gaat weer 'n stuk beter. Vooral door Aylin, en ook wel 'n beetje door Amber, maar die is gewoon eng. 'T is ook wel irritant, nu ik veel met Aylin praat, zijn m'n zus en m'n ouders de hele tijd aan 't zeggen dat ik verliefd ben. Wat helemaal niet zo is. Denk ik.
Maarja, ik ga weer. Sorry dat ik zo'n lange tijd niks geschreven heb. Ik zal nu weer wat actiever worden ;)
x Ieuan

Meisjes

De laatste tijd weet ik het echt niet meer. Vind ik die ene nou leuk? Of toch niet? Is het juist die andere? Maar die ken ik beter dan die. Ik word er echt helemaal gek van. Ik heb al een tijdje niet geblogd, en dat merk ik meteen. Het is drukker in m'n hoofd, ik ben agressiever, etc.
School
Eerst op school als iemand me sloeg, of trapte. Zei ik er niks van en liep ik weg. Nu vecht ik terug. Ik kan er gewoon niet meer tegen als iemand me slaat of schopt/trapt. Het boeit me niet of zij sterker zijn. Ze mogen me hebben. Maar niet zonder zelf ook te lijden. Het liefst zou ik sommigen bij mij op school helemaal doormeppen. Ookal zijn ze sterker. Gewoon doorgaan tot ze niet meer kunnen. Maarja, zo moedig ben ik niet.
Haat
Ik haat mezelf, m'n leven, en alles wat ik doe. Bijna alles wat ik zeg is verkeerd. Het komt er gewoon verkeerd uit, op het verkeerde moment, of het is gewoon iets waar niks van klopt. Ik lieg ook veel te veel, zonder dat ik het zelf merk. Waardoor ik daarna weer in de problemen kom. Het meeste komt door die stomme psycho-educatie, en kutgesprekken op school. Ze geven me 'tips', die alleen echte noobjes zouden geloven. Daarom ga ik hier juist tegenin, en dan gaat 't fout. Het boeit mij niks, maar anderen wel. Ik moet bijv. weglopen als iemand ruzie zoekt. Boeit me niet, ik vecht gewoon. Ik mag niet schelden, scheten laten en rare geluiden maken aan tafel. Whaha, doe ik lekker toch. Ik mag niet schelden waar m'n broertje bij is. Waarom niet? Schelden is menselijk. Vera (lerares Duits) zei vrijdag ook fuck (ofzoiets). Ik haat al helemaal die basisregels, waar er iedere dag eentje bijkomt, waar ik niks vanaf weet. En dan als ik die overtreed, is het ineens van 'dat is een basisregel Ieuan, dat weet je!'. Volgens mij ben ik gehersenspoeld. Door aliens ontvoerd, en met een sonde in m'n reet teruggestuurd. Die iedere avond via scheten communiceerd met de aliens in de ruimte. Die aliens sturen dingen terug waarvan ik hyper word. Dat is gewoon de oorzaak van alles. Klote aliens! Zouden aliens bestaan? Of zouden het echte verzinsels zijn? Zou trouwens tijdreizen kunnen? Ik denk alleen vooruit. Want:
Als je vooruit gaat versnel je je deeltjes, met een deeltjesversneller. Daardoor gaat alles sneller. Maar als je terug wil moet je ze omkeren, waardoor je zelf dus binnenstebuiten gekeerd word ofzo. Dus, je kunt wel verder, maar niet terug. Wat heb je er dan aan? En hoe zal het eruit zien?
Zal de tijd sneller lijken te gaan, of zou de hele wereld sneller gaan? Als je verder in de tijd gaat, en dus een stuk in je leven mist. En daar een keuze maakt, waar dat gemiste stuk misschien invloed op gehad zou kunnen hebben. Verandert dan de toekomst? En hoe zal de toekomst er eigenlijk uitzien? Teleporteren zal waarschijnlijk nooit lukken, dus dat breekt het beeld wat veel mensen nu hebben. Hypermoderne kleren zullen er waarschijnlijk ook niet komen, want mensen willen steeds meer kleren gaan dragen waar ze comfortabel in zitten/liggen. Hoe zal het er dán uitzien? Vliegende auto's zijn bijna onmogelijk. Hoe wil je de zwaartekracht van een auto weghalen, zonder alles eronder te verbranden of weg te blazen. Je kunt van de auto een klein ruimteschip maken, daaromheen een grote glazen bak, die bak vacuum zuigen, en de auto motoren geven die zorgen dattie 'vliegt'. Maarja, nu heb je voor €8.000 een goede auto, die auto's zullen zeker een paar miljoen kosten. En waarschijnlijk zal die prijs ook niet echt dalen, gezien de ruimte, onderdelen en brandstof die nodig zijn.
Terug naar het onderwerp. Haten.
Er zijn niet veel mensen die ik haat, alleen dingen, voorwerpen, gebaren. En lelijke mensen. Daarom haat ik mezelf ook. Maar ik haat ook bijv. school. Alhoewel school soms best leuk kan zijn. Haten wordt wel echt veel te veel gebruikt. Als je iemand haat, mag je iemand niet gewoon niet, het is veel erger. Zie http://www.encyclo.nl/begrip/haat.
Ik haat mezelf wel echt, ik zou er niks mee zitten als er een of andere gangster zou komen, die mij met een waterpistool vol zuur zou bespuiten, waardoor ik een langzame pijnlijke dood zou beleven. Ik zou me wel even kut voelen, maar daarna zou ik rusten, voor eeuwig en altijd. Dood is een mooi iets. Je vind je rust, en gaat slapen. Je word nooit meer wakker, en kan niet gestoord worden. Hoe geweldig kan het zijn. Je naasten geliefden zullen wel treuren, maar als ze echt van je houden begrijpen ze dat je, mits je ziek/oud was, niet zomaar bent gestorven. Eigenlijk sterf je nooit zomaar. Je lichaam zal het altijd op moeten geven, zal altijd moeten vechten om je in leven te houden. Wat vaak niet lukt. Bijvoorbeeld als je neergeschoten word, zal je lichaam vechten om de kogel af te weren. Je zult veel pijn hebben. Daarom is het goed dat je doodgaat. Leven in constante pijn is niet goed. Je zult er uiteindelijk toch aan sterven.
Autisme
Een paar mensen die deze blog lezen hebben een vorm van autisme. Anderen ook niet. Ik zal vertellen wat ik van autisme vind, niet wat anderen er van moeten vinden.
De meeste mensen zien iemand met autisme als een gelukshebber, iemand die altijd voorrang krijgt, en alles mag doen. Ze zouden het zelf zo willen krijgen. Gelukkig voor diegenen kan dat niet. Autisme is zwaar klote. Soms kan het fijn zijn, dat je je slechte kant kan mis/gebruiken. Bijvoorbeeld als je als je lang in een rij moet staan je helemaal flipt, je altijd vooraan mag gaan staan. Of als je er niet tegen kunt als iemand net dat rode bord pakt wat jij wilde, je als eerste een bord mag kiezen. Maar op andere momenten is het echt klote. Als je bijv. diegene waar je écht veel van houd, of gewoon veel om geeft, kwetst, op een erge manier. Meestal wil je zoiets niet doen. Maar dan floept net dat woordje dat bij je vrienden nog zo stom klonk, eruit bij diegene die er niet tegen kan. Of word je kwaad op diegene waar je nooit kwaad op wilde worden, maar dat die net 1 ding fout deed, waardoor je uitflipte, en misschien ook fysiek geweld gebruikte. Autisme is kut. Mensen die het niet hebben, díé zijn de gelukshebbers. Niet andersom!
Hiermee sluit ik dit bericht, ik zie wel of ik nog iets post.