Kutwijf.

Dood, het ligt steeds dichter bij mijn leven. Nog 1 stap. Ik kan het, dat weet ik. Maar wil ik het? Is het het waard?

Niemand hier is te vertrouwen.

Net (een kwartier geleden) kietelde ik mn broertje, toen hij het niet meer leuk vond en stop zei kwam mn moeder direct aanrennen met een slipper. Een slipper doet best wel pijn, vooral als hij aan je moeders hand zit. Niet alleen van buiten. De klap dringt door, tot diep in je hart. Je moeder, degene waar je vroeger altijd tegenop keek, is een monster geworden. Een monster, met als doel jouw leven te verneuken, je kleiner en kleiner te maken tot je niks meer bent.

In de natuur is het logisch dat als iemand je aanvalt, je iets terug doet. Ik heb dat nooit gekund, ik was te zwak, te onzeker. Te vrolijk. Dat geldt nu niet meer. Een straaltje water, één klein straaltje. Kan zoveel betekenen. Zoveel, dat nu de deur kapot is. Kapot, niet expres, maar uit angst. Als een leeuw op een vlakte, die maar 1 kant op kan, omdat er een kudde olifanten aan komt stormen. Klaar om je uit de weg te ruimen. Je verscheuren, met je gooien, alsof je een stuk vlees bent en zij een oermens.

Mijn moeder, nee, mijn ex-moeder. Een monster is het nu. Een wezen, met de hersens van een vleesetende plant. Zo gauw je er een vlieg in stopt klapt hij dicht, maar staat hij te lang open, dan word jij de vlieg.

Weg hier, ik wil weg. Maar waarheen. Er zijn genoeg plekken om heen te gaan, maar ik moet altijd terug. Mensen zien me niet als wat ik ben. Mensen zien me als het kleine blije jongetje van vroeger. Het jongetje dat niks kwaad deed. Zelfs niet wanneer hem iets werd gedaan. Zo ben ik niet meer.

Niemand is te vertrouwen, niemand behalve die paar mensen. Zou je denken. Tot ook zij zich tegen je keren. Tot ook zij je vijand worden, en je leven verwoesten. Van binnenuit, van het diepste puntje van je hart. Tot je uiteindelijk uiteen valt. Tot je de laatste stap neemt..

(niet voor iedereen bestemd)

Dood

Dood, wat een woord. Ik vind het klinken als een snoepje, een geweldig lekker snoepje, een snoepje waar je eeuwig van kunt genieten. Maar je moet veel doen om erbij te komen, of juist weinig. Maar er zitten risico's aan het snoepje. Als je niet wacht tot je het snoepje vanzelf krijgt, kan het fout gaan. Je verslikt je, en dat is niet fijn. Of je laat het snoepje vallen, en dan moet je nog langer zonder snoepje, maar heb je wel verdriet van je poging om het snoepje te eten.
Toch is het soms wel de beste optie, het snoepje gewoon pakken, wat de risico's ook zijn.
Dat is waar ik de laatste tijd veel over heb nagedacht.
Ik twijfel, zal ik de laatste stap nemen, of toch niet. Aan de ene kant kan ik het veel mensen niet aandoen, maar aan de andere kant.. Wat ligt er achter de grens tussen leven en dood? Vrijheid, vrede, slapen, eeuwig rondzwerven? Niemand kan het weten, of in ieder geval niemand die leeft.
Het lijkt de laatste tijd een hype om dood te gaan, op watvoor manier dan ook. Het afgelopen halfjaar zijn er al minstens 4 mensen die ik ken gestorven. Best veel.
Maargoed, ik kan er niet veel om geven. Die mensen zijn waarschijnlijk beter af zonder te leven. Ik waarschijnlijk ook wel, denk ik. Maarja, dat kom ik pas te weten wanneer het zo ver is, en dan heb ik er niks meer aan.

Vanalles

Hmm, 't is nu 2:37 op m'n laptop. Ik verveel me, en ik dacht, laat ik weer eens een poging doen tot bloggen.

Laatste tijd gaat 't niet echt geweldig. Vaak depressief, te veel denken, te weinig te doen.
Veel nadenken over het leven, school, vrienden, puberzooi etc..
School heeft voor mij op dit moment meer nadeel dan voordeel. Ik weet bijna zeker dat ik dit jaar over zal moeten doen. Ik loop nu volgens mij anderhalf jaar achter. En dat moedigt me zeer aan om gezellig naar school te gaan.. Niet dus. Ik haat deze kutschool. Ik haat (een groot deel van) de mensen die er zitten, er werken, er zijn. Ik haat het om met 'n taxi naar school te moeten gaan. Oké, het is warmer in een taxi dan op de fiets. Maar je zit er ook in je eentje, of met z'n tweeën.
Liever met de fiets, met vrienden (die ik door deze school amper meer heb). Gezellig in de kou, regen, sneeuw fietsen met een tas op je rug. Geweldig gevoel, voelt 'n stuk vrijer. En dan op school aankomen, naar je kluisje gaan, boeken pakken/wegleggen, en naar je klas. Niet zoals nu:
Om 8 over 8 staat de taxi hiervoor, waar ik officieel binnen 5 minuten in moet zitten. Dan rijden we verder, halen we nog iemand op, en gaan we naar school. Op school gaan we meestal direct naar de klas, aangezien we bijna altijd iets te laat zijn. In de klas pleur ik m'n tas achter m'n stoel, zet m'n mobiel uit en ga zitten. Dan zit ik daar 2 lesuur, in m'n eentje te werken, omdat ik niet met de klas mee kan doen omdat ik te ver achterlig. Dan pauze, meestal ook geen flikker aan, en nogsteeds veel te kort. Maargoed, beter dan in de klas zitten.
Na de pauze weer terug de klas in, 2 lesuur lang. Dan op woensdag vrij, en andere dagen aan de groepstafel (ik haat dat woord) eten met z'n allen. Meestal nutteloze discussies, leraren die je belachelijk maken omdat je moeder 'n geschilde mandarijn in je broodtrommel heeft gedaan. Dan naar buiten, wat dan weer veel te lang duurt, en waar geen flikker aan is. Wij zijn als enige klas buiten (althans, de laatste paar keer), omdat alle klassen binnen mogen blijven, behalve de onze.
Dan nog 2 lesuur en dan spullen pakken en naar de taxiplaats. Taxi in, en dan weer 'n half uur tot 3 kwartier op weg naar huis. En dan thuis computer aan en terug tot leven komen.
Geweldig, zo'n school. Echt een aanrader..
Verder zitten op school te veel kutmongooltjes, die het grappig vinden je te trappen om niks, of je helemaal de grond in (proberen) te stampen met kutopmerkingen die nergens op slaan.
1 iemand (veel weten wie ik bedoel) vindt het schijnbaar leuk om iedere keer dat ik langs hem loop (wat niet gauw is, want ik ontloop 'm zoveel mogelijk) me gewoon volop te slaan, of met een klapper tegen m'n hoofd te zwaaien. Nou, erg leuk ja, iedere dag dat je naar school gaat, je leven moeten vrezen omdat een of andere gestoorde mongool het leuk vindt je te pesten.
En dan vinden ze het raar dat ik onzeker ben. Die kutschool heeft heel m'n leven verneukt. Had ik maar het recht om twee mensen te vermoorden, en een wapen om het mee te doen. Dan was m'n keuze snel gemaakt.
Maargoed, de dagen dat ik naar school ga, gedraag ik me op school gewoon, behalve soms, als ik het echt zat ben. Maar dan nog ben ik al twee jaar niet geflipt. Maarja, ik kan niet anders, anders flippen die andere mongooltjes ook en dat doet pijn. Maargoed, ik moet me toch wat minder gaan gedragen op school, anders lijdt thuis eronder.
Ik heb toch m'n dagelijkse energie die eruit moet. Kon ik die slechte energie maar omzetten in goede energie. Daar heb ik juist te weinig van. Dan hoefde ik thuis geen kutautist te zijn, en kon ik me op school concentreren.
Maarja, dat is onmogelijk.
En dan zeggen ze op school dat ik 'n MP3 speler mee moet nemen, zodat ik minder afgeleid raak, terwijl m'n moeder niet wil zorgen dat m'n zus de hare, die ze me al vaker heeft beloofd te geven, eindelijk eens gaat zoeken. Ik ga echt niet met zo'n goedkoop ding waar alleen muziek en slechte kwaliteit plaatjes op kunnen, die maar 1 GB heeft naar school. Dan sta ik vet voor schut.
Hmm, m'n leven suckt. Misschien is dat de rede dat ik er geen zin meer in heb. Misschien toch de laatste stap nemen..