Meisjes

De laatste tijd weet ik het echt niet meer. Vind ik die ene nou leuk? Of toch niet? Is het juist die andere? Maar die ken ik beter dan die. Ik word er echt helemaal gek van. Ik heb al een tijdje niet geblogd, en dat merk ik meteen. Het is drukker in m'n hoofd, ik ben agressiever, etc.
School
Eerst op school als iemand me sloeg, of trapte. Zei ik er niks van en liep ik weg. Nu vecht ik terug. Ik kan er gewoon niet meer tegen als iemand me slaat of schopt/trapt. Het boeit me niet of zij sterker zijn. Ze mogen me hebben. Maar niet zonder zelf ook te lijden. Het liefst zou ik sommigen bij mij op school helemaal doormeppen. Ookal zijn ze sterker. Gewoon doorgaan tot ze niet meer kunnen. Maarja, zo moedig ben ik niet.
Haat
Ik haat mezelf, m'n leven, en alles wat ik doe. Bijna alles wat ik zeg is verkeerd. Het komt er gewoon verkeerd uit, op het verkeerde moment, of het is gewoon iets waar niks van klopt. Ik lieg ook veel te veel, zonder dat ik het zelf merk. Waardoor ik daarna weer in de problemen kom. Het meeste komt door die stomme psycho-educatie, en kutgesprekken op school. Ze geven me 'tips', die alleen echte noobjes zouden geloven. Daarom ga ik hier juist tegenin, en dan gaat 't fout. Het boeit mij niks, maar anderen wel. Ik moet bijv. weglopen als iemand ruzie zoekt. Boeit me niet, ik vecht gewoon. Ik mag niet schelden, scheten laten en rare geluiden maken aan tafel. Whaha, doe ik lekker toch. Ik mag niet schelden waar m'n broertje bij is. Waarom niet? Schelden is menselijk. Vera (lerares Duits) zei vrijdag ook fuck (ofzoiets). Ik haat al helemaal die basisregels, waar er iedere dag eentje bijkomt, waar ik niks vanaf weet. En dan als ik die overtreed, is het ineens van 'dat is een basisregel Ieuan, dat weet je!'. Volgens mij ben ik gehersenspoeld. Door aliens ontvoerd, en met een sonde in m'n reet teruggestuurd. Die iedere avond via scheten communiceerd met de aliens in de ruimte. Die aliens sturen dingen terug waarvan ik hyper word. Dat is gewoon de oorzaak van alles. Klote aliens! Zouden aliens bestaan? Of zouden het echte verzinsels zijn? Zou trouwens tijdreizen kunnen? Ik denk alleen vooruit. Want:
Als je vooruit gaat versnel je je deeltjes, met een deeltjesversneller. Daardoor gaat alles sneller. Maar als je terug wil moet je ze omkeren, waardoor je zelf dus binnenstebuiten gekeerd word ofzo. Dus, je kunt wel verder, maar niet terug. Wat heb je er dan aan? En hoe zal het eruit zien?
Zal de tijd sneller lijken te gaan, of zou de hele wereld sneller gaan? Als je verder in de tijd gaat, en dus een stuk in je leven mist. En daar een keuze maakt, waar dat gemiste stuk misschien invloed op gehad zou kunnen hebben. Verandert dan de toekomst? En hoe zal de toekomst er eigenlijk uitzien? Teleporteren zal waarschijnlijk nooit lukken, dus dat breekt het beeld wat veel mensen nu hebben. Hypermoderne kleren zullen er waarschijnlijk ook niet komen, want mensen willen steeds meer kleren gaan dragen waar ze comfortabel in zitten/liggen. Hoe zal het er dán uitzien? Vliegende auto's zijn bijna onmogelijk. Hoe wil je de zwaartekracht van een auto weghalen, zonder alles eronder te verbranden of weg te blazen. Je kunt van de auto een klein ruimteschip maken, daaromheen een grote glazen bak, die bak vacuum zuigen, en de auto motoren geven die zorgen dattie 'vliegt'. Maarja, nu heb je voor €8.000 een goede auto, die auto's zullen zeker een paar miljoen kosten. En waarschijnlijk zal die prijs ook niet echt dalen, gezien de ruimte, onderdelen en brandstof die nodig zijn.
Terug naar het onderwerp. Haten.
Er zijn niet veel mensen die ik haat, alleen dingen, voorwerpen, gebaren. En lelijke mensen. Daarom haat ik mezelf ook. Maar ik haat ook bijv. school. Alhoewel school soms best leuk kan zijn. Haten wordt wel echt veel te veel gebruikt. Als je iemand haat, mag je iemand niet gewoon niet, het is veel erger. Zie http://www.encyclo.nl/begrip/haat.
Ik haat mezelf wel echt, ik zou er niks mee zitten als er een of andere gangster zou komen, die mij met een waterpistool vol zuur zou bespuiten, waardoor ik een langzame pijnlijke dood zou beleven. Ik zou me wel even kut voelen, maar daarna zou ik rusten, voor eeuwig en altijd. Dood is een mooi iets. Je vind je rust, en gaat slapen. Je word nooit meer wakker, en kan niet gestoord worden. Hoe geweldig kan het zijn. Je naasten geliefden zullen wel treuren, maar als ze echt van je houden begrijpen ze dat je, mits je ziek/oud was, niet zomaar bent gestorven. Eigenlijk sterf je nooit zomaar. Je lichaam zal het altijd op moeten geven, zal altijd moeten vechten om je in leven te houden. Wat vaak niet lukt. Bijvoorbeeld als je neergeschoten word, zal je lichaam vechten om de kogel af te weren. Je zult veel pijn hebben. Daarom is het goed dat je doodgaat. Leven in constante pijn is niet goed. Je zult er uiteindelijk toch aan sterven.
Autisme
Een paar mensen die deze blog lezen hebben een vorm van autisme. Anderen ook niet. Ik zal vertellen wat ik van autisme vind, niet wat anderen er van moeten vinden.
De meeste mensen zien iemand met autisme als een gelukshebber, iemand die altijd voorrang krijgt, en alles mag doen. Ze zouden het zelf zo willen krijgen. Gelukkig voor diegenen kan dat niet. Autisme is zwaar klote. Soms kan het fijn zijn, dat je je slechte kant kan mis/gebruiken. Bijvoorbeeld als je als je lang in een rij moet staan je helemaal flipt, je altijd vooraan mag gaan staan. Of als je er niet tegen kunt als iemand net dat rode bord pakt wat jij wilde, je als eerste een bord mag kiezen. Maar op andere momenten is het echt klote. Als je bijv. diegene waar je écht veel van houd, of gewoon veel om geeft, kwetst, op een erge manier. Meestal wil je zoiets niet doen. Maar dan floept net dat woordje dat bij je vrienden nog zo stom klonk, eruit bij diegene die er niet tegen kan. Of word je kwaad op diegene waar je nooit kwaad op wilde worden, maar dat die net 1 ding fout deed, waardoor je uitflipte, en misschien ook fysiek geweld gebruikte. Autisme is kut. Mensen die het niet hebben, díé zijn de gelukshebbers. Niet andersom!
Hiermee sluit ik dit bericht, ik zie wel of ik nog iets post.

Emotionele crash

Een keer in de zoveel tijd komt hij weer even langs. De emotionele crash, wat moet je eraan doen? Eigenlijk kun je er niet veel aan doen. Gewoon, laat je gevoelens eruit. Of ga bloggen, dat helpt de periodes tussen de ec's te verlengen. Voor diegenen die niet weten waar het over gaat:
Het is het teken dat je vertelt dat het in je hoofd en/of in je lichaam te druk is. Dat je teveel dingen tegelijk doet, of gewoon helemaal gek word van alles om je heen.
Dit kan zich uiten in huilen, bloedneus, maar ook krampen etc. Soms is het fijn, dat je toch alles eruit kan laten, en er weer tegenaankan (voor een tijdje). Maar soms is de pijn gewoon onverdraagbaar, en dan is het niet echt handig.
Ik heb 't sinds dat deze blog bestaat niet meer gehad, weet eigenlijk niet waarom. Denk omdat ik alles wat ik normaal onthou, en in lege vakjes in m'n hoofd pleur, gewoon wegblog. Ik kan het altijd later nog lezen, of Google moet failliet gaan. Maarja, daar denken we nu maar niet overna, want dan raakt m'n hoofd alsnog vol.
Weetje, sinds dat ik blog, heb ik veel tips van mensen gekregen. Misschien ook wel van jou. Sommige tips hebben mij geholpen, om bijv. het minder druk in m'n hoofd te hebben. Maar sommige waren ook minder. Maar dat boeit niet. Ik wil degenen die tips hebben gegeven hiervoor in ieder geval bedanken voor de moeite.
Ook is het wel fijn als je een simpele gratis blog hebt bij Blogspot, om dan toch nog goeie reacties, en veel bezoekers te krijgen. Dat geeft best wel een soort van kick. Normaal als iets gratis is gemaakt, kijkt er geen hond naar. Maar als je gewoon zorgt voor goede content kan het schijnbaar toch wel lukken.
Ik ga het echt nooit maken in de blogwereld zeg, ik drijf veelsteveel weg van de kant. Ik kan echt niet over 1 onderwerp blijven praten, en daar over doorgaan tot ik erbij neerval. Als iets anders in me opkomt, schrijf ik dat ook gewoon op.
Trouwens, als jij zelf ook een blog hebt, en je wilt linken, stuur me een mailtje of sms me :)
Ik ga nu weer verder computeren, tot het volgende bericht!