Dood

Dood, wat een woord. Ik vind het klinken als een snoepje, een geweldig lekker snoepje, een snoepje waar je eeuwig van kunt genieten. Maar je moet veel doen om erbij te komen, of juist weinig. Maar er zitten risico's aan het snoepje. Als je niet wacht tot je het snoepje vanzelf krijgt, kan het fout gaan. Je verslikt je, en dat is niet fijn. Of je laat het snoepje vallen, en dan moet je nog langer zonder snoepje, maar heb je wel verdriet van je poging om het snoepje te eten.
Toch is het soms wel de beste optie, het snoepje gewoon pakken, wat de risico's ook zijn.
Dat is waar ik de laatste tijd veel over heb nagedacht.
Ik twijfel, zal ik de laatste stap nemen, of toch niet. Aan de ene kant kan ik het veel mensen niet aandoen, maar aan de andere kant.. Wat ligt er achter de grens tussen leven en dood? Vrijheid, vrede, slapen, eeuwig rondzwerven? Niemand kan het weten, of in ieder geval niemand die leeft.
Het lijkt de laatste tijd een hype om dood te gaan, op watvoor manier dan ook. Het afgelopen halfjaar zijn er al minstens 4 mensen die ik ken gestorven. Best veel.
Maargoed, ik kan er niet veel om geven. Die mensen zijn waarschijnlijk beter af zonder te leven. Ik waarschijnlijk ook wel, denk ik. Maarja, dat kom ik pas te weten wanneer het zo ver is, en dan heb ik er niks meer aan.